คนเราจะมีการสร้างความคุ้นเคยกับสิ่งต่าง ๆ ...และมีการสูญเสียความคุ้นเคย ในบางอย่างเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อย...ซึ่งมันคือหลักฐานในการยืนยันว่าเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตเป็นแค่สิ่งชั่วคราว..สุดท้ายแล้ว...ไม่มีอะไรตั้งมั่นอยู่ได้อย่างถาวร...แต่ถึงแม้จะรู้ว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งถาวรเรายังกลัวจะเสียบางความคุ้นเคยไปขณะเดียวกันมีบางความคุ้นเคย หล่นหายโดยไม่รู้ตัว...เนื่องจากเรายึดความคุ้นเคยแต่ละชนิด ด้วยการถือมั่นไม่เท่ากัน...แต่ละคนมีวิธีจัดการเรื่องชั่วคราวที่อยู่ในชีวิตได้ไม่เหมือนกันมีทั้งคนที่จัดการได้ดีและคนที่จัดการอะไรไม่ได้เลยบางเรื่อง (ชั่วคราว) ที่สูญหายไปทำให้คนเราพ่ายแพ้อย่างยาวนาน...มนุษย์ไม่ควรรู้สึกพ่ายแพ้ติดต่อกันนาน ๆ ...และการรูสึกแพ้นั้นเราจะรู้สึกเกินกว่าสถานการณ์จริงเสมอแพ้แค่ 3 ก็อาจรู้สึกว่าแพ้ถึง 10ชีวิตคือการเดินทางผ่านเรื่องชั่วคราวจำนวนมากและสุดท้ายชีวิตของเราแต่ละคนก็เป็นเรื่องชั่วคราว...ถ้าเราตระหนักให้รู้ชัด ๆ ว่ามันชั่วคราว..ความทุกข์ในใจก็จะลดน้อยลงทันตาเห็นแต่อย่างว่า...เราตระหนักกันไม่ได้...เพราะไม่ยอมเรียนรู้ถึงความชั่วคราวในชีวิตอย่างจริงจังแทบทุกวันเราจึงเอาเป็นเอาตายกับเรื่องต่าง ๆราวกับเรื่องเหล่านั้นคือความคงทนถาวรที่จะดำรงอยู่ตลอดไปที่บอกว่า "เอาเป็นเอาตาย" ไม่ได้เกินความเป็นจริงเลย...เด็ก ๆ เอาเป็นเอาตายกับการเรียนพิเศษ...ผู้ใหญ่เอาเป็นเอาตายกับการทำงาน...ผู้ชายเอาเป็นเอาตายกับความใคร่...ผู้หญิงเอาเป็นเอาตายกับความรัก...บางเวลารู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นและกำลังเป็นอยู่ ในชีวิตคนเราล้วนเพ้อไปทั้งนั้น...ถ้าหยุดเพ้อลงบ้างก็ดี..การเกลียดใคร หรือรักใคร ก็เป็นการเพ้อ...ทั้งความรักและความเกลียดไม่ใช่สิ่งถาวร...มันเพิ่มขึ้น...ลดลง...สูญหายได้การเข้าไปยึดถือ และแบกเอาไว้ ทำให้ชีวิตมีน้ำหนักเพิ่มขึ้น...อยู่อย่างเบา ๆ สบายตัวดีกว่า...โปรดสังเกตเวลาที่เราโกรธหรือเกลียดใครความไม่สบายใจ...ความขุ่นข้องใจ...ความหนักใจก็จะเกิดขึ้นในทันที...ขอบคุณบทความจากทำดีดอทเน็ต(จั่นเจา)
ที่มา : *_* NONGSAWNUY *_*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น